Beschrijving
Zaterdag
teQ en Mahir spelen verstoppertje. Mahir gaat zoeken. Hij telt: ‘1, 2, 3, 4, 5, …’
teQ sluipt de slaapkamer van opa en oma binnen. Oma doet een dutje op bed. teQ
doet heel stil. Hij wil zich onder het bed verstoppen. Maar dan ziet hij iets op het
nachtkastje. Wat is dat? Zijn het… zijn het tanden?
teQ schreeuwt: ‘Help! Iemand heeft zijn tanden verloren!’
Oma schrikt wakker. En Mahir en opa stormen de kamer binnen.
‘Wat is er aan de hand teQ?’ vraagt opa.
‘Er liggen hier tanden. Tanden zonder mens eraan!’
Opa lacht. ‘Dat zijn geen echte tanden. Ik zal het uitleggen.’
Hij vertelt: ‘Mensen veranderen. Denk maar aan een pasgeboren baby. Die heeft
geen tanden. Wordt hij wat groter, dan komen de eerste tandjes. Net als bij het zusje
van Mahir. Dat doet best pijn. Daarom moet ze soms huilen.’
‘Dat lijkt me niet fijn,’ zegt teQ.
‘En kijk eens in de mond van Mahir,’ zegt opa. ‘Hij heeft al melktanden.’
‘Melktanden? Zijn die van melk gemaakt?’ vraagt teQ.
‘Nee ze heten zo omdat ze heel wit zijn,’ zegt opa. ‘Als Mahir wat ouder is, gaat hij
zijn melktanden wisselen. Ze wiebelen en vallen uit. En dan krijgt hij daarvoor in de
plaats tanden die blijven.’
Mahir doet zijn mond open en laat zijn melktanden zien.
‘Als je heel oud bent,’ zegt opa, ‘zo oud als oma en ik, dan verlies je je tanden weer.
Daarom hebben oude mensen soms neptanden. Zo kunnen we
toch bijten en kauwen op ons eten. Op het nachtkastje liggen
de tanden van oma. Die doet ze uit als ze gaat slapen.’
Oma pakt de tanden en stopt ze in haar mond.
teQ vindt het maar raar. Hij is blij dat hij geen mens is.
Tanden krijgen. Wiebelen. Wisselen. Neptanden.
Het lijkt hem maar irritant.